Bir programda bu şarkının yapılabilecek en dolaysız biçimde darbeyi anlattığını, pat diye önümüze koyduğunu söylemişlerdi. Bazı şeyler vardır estetize edilmeden, romantize edilmeden çat diye söylenebilmelidir mealinde laflar etmişlerdi. Şimdi bu şarkıyı dinleyince bu şarkıdan bahsettiklerinden emin olamadım. herhangi bir olguyu direkt, olduğu gibi sunması imkansız müziğin veya herhangi bir başka sanatın. mutlaka dönüştürür. o konuşmadan sonra çok daha sarsıcı bir şey beklemiştim bu şarkıdan açıkçası. Halbuki, askeri darbe olgusunu o kadar ehlileştirmişler ki. bir noktadan sonra içi boşalıyor çünkü ister istemez belirledikleri bir dinleme/anlama/söyleme biçimiyle sunuyorlar kavramı. yabancılaşmayıp tam tersine içselleştiriyoruz durumu. Tanıdık bir melodinin içinden darbe diye bağırılıyor çünkü. Dinleyip, zıplayıp dans ediyoruz şarkıya. halbuki bütün anormalliğiyle bizi sarsmalı bu gerçek. belki de hiç temsil edilemez böyle toplumsal travmalar. sanat ne kadar çabalarsa çabalasın, resmin içine sokamaz 12 eylül travmasını. Temsil edilemeyen, süblim gibi bir şeydir sanki. onun için Türkiye’deki tüm 12 eylül filmleri hep hüsrandır. hiçbiri gerçeği tüm yabancılığıyla, o yabancılığın içinde veremez, araya ya mizah sıkıştırır ya romantizm ya da dram.
S.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder